ت‌جانی خود این گمان نبود....* ایرن واعظ‌زاده پشتی صندلی پایین رفت. «بیا بالا دختر خوب» قبل از اینکه دکتر همان حرف تکراری همیشگی‌اش را پیش از شروع کار بزند خودم را بالا کشیدم تا راحت‌تر به دهان و دندان‌هایم که حداقل شش تایشان را دیگر نداشتم و خدا می‌داند چند وقت دیگر به لقب برازندۀ سفکل بی‌دندان مفتخر می‌‌شوم تسلط داشته باشد.

زندگی هلن کلر و شیوه‌های آموزش وی چقدر در ساخت روش زندگی یک فرد در ایران با اختلال بینایی و شنوایی تأثیرگذار است؟ متأسفانه من ندیده‌ام آشنایی با زندگی هلن کلر بتواند انگیزه‌بخش باشد، چراکه او در کشوری دیگر با امکانات متفاوت زیست کرده و از همان طفولیت معلمی داشته که تا مدت‌های مدید به او آموزش دهد.

اساساً تحصیل و فعالیت در حوزۀ مشاوره چقدر در هموارسازی موقعیت‌های دشوار به شما کمک کرده است؟ متأسفانه کمبود مشاور در زمانی که من داشتم بینایی‌ام را از دست می‌دادم اثر سویی گذاشت. اکنون من به‌عنوان مشاور از طریق دانش و خدمات‌رسانی‌هایی که برای مراجعانم دارم می‌توانم به هموارسازی مسیر زندگیشان کمک کنم تا مجبور به تجربۀ برخی مسائل غیرضروری نباشند.

سایه سمنانیان، متولد 1360 کارشناس ارشد مشاوره در حوزۀ خانواده و معلولیت و عضو گروه مترجمان کتاب «چگونه زندگی‌ام را شکوفا کنم؟»* است. وی علاوه بر فعالیت در زمینۀ مشاورۀ همسانی (به‌ویژه برای آفراد با آسیب بینایی) جهت پذیرش مسئلۀ معلولیت، به تدریس و برگزاری کارگاه‌های مهارت‌های زندگی و عزت نفس برای نابینایان و کم‌بینایان و همچنین عموم مردم می‌پردازد. سمنانیان که سال‌های زیادی است با محدودیت بینایی و شنوایی زندگی می‌کند خود را یک «زندگی‌نورد شوقمند» می‌داند که رنج زندگی پیمایی را با تمام فراز و فرودهایش پذیرفته و دشواری‌ها و مشقت‌های این راه ناهموار را به مبارزه می‌طلبد. وی در نشستی با اندیشه مدنی، از چالش‌های بی‌شمار اقلیت‌های چندگانه سخن گفته و گوشه‌ای از مبارزات یک انسان مبتلا به سندروم آشر را در زیست فردی و اجتماعی‌اش روایت می‌نماید.

«وقتی انسان آموخت که چگونه با رنج‌هایش تنها بماند، و چگونه بر اشتیاقش به گریز چیره شود، آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد.» وقتی آلبر کامو این کلمات افسون‌کننده را که با فلسفۀ منحصر به فردش گره خورده بود روی کاغذ آورد، شاید گمان نمی‌کرد اندیشه و قلم بی‌بدیلش تا سال‌ها بعد برای عدۀ بسیاری در سوی دیگر این کرۀ خاکی نجات‌دهنده و حیات‌بخش باشد. ایستادن در ورطۀ رنج و زیستنی سیزیف‌وار محکومیت آدمی در این جهان است. اما آیا نمی‌توان در میانۀ این رنج و تکرار پرملال دمی توقف نموده و هوایی تازه در جریان زندگی دمید؟ در وصف و چگونگی رویارویی با رنج سخن‌ها گفته‌اند اما آنچه در این مجال مد نظر است نه چیستی این عنصر وجودی بشر بلکه نگریستن در آن، این‌بار از دریچه‌ای دیگر است. با این پیش زمینه و با در نظر گرفتن آنچه طی سالیان دراز بر  انسان خاورمیانه‌ای دیروز و امروز رفته است با سالومه طهرانی به گفت‌وگو نشستیم.